BabythuisZorg Dossier: Het verhaal van Alieke.
In een open gesprek met Alieke, moeder van Joah en Liv, krijgen we een inkijkje in haar gezinsleven waarin het tijdelijk even niet gaat zoals het moet. De afgelopen maanden maakte ze een pittige tijd door met haar pasgeboren dochtertje Liv. Ze deelt met ons haar verhaal over de lange weg van onzekerheid tijdens de zwangerschap die uitgroeide tot een situatie waarin zij en haar partner tegen grenzen aanliepen. Uiteindelijk vonden ze hulp in BabythuisZorg.
‘BabythuisZorg heeft veel bijgedragen aan meer rust, balans en plezier in mijn gezin’.
Wanneer doorgaan geen optie meer is
“Het punt waarop we dachten: nu gaat het echt niet meer, is lastig te benoemen. Het sluipt erin. Je merkt dat je als ouders allebei op bent. Dat je elke dag aan het huilen bent en denkt: hoe moet dit?! Gewoon niet meer weten hoe je verder moet. We zagen elkaar steeds verder afglijden, maar je gaat door. Je móét door. En toch, ergens besef je dat je op instorten staat. Slapen lukt niet meer, zelfs als de kans zich voordoet. Je hoort geluiden die er niet zijn. Het werd te veel. Op een gegeven moment voel je je geen mens meer. Heb ik ontbeten? Hoe laat is het überhaupt? Alles draaide om Liv. Er is geen ruimte meer voor iets anders. En als je allebei niets meer over hebt, kun je ook niet meer op elkaar leunen. Die spanning was slopend. Want wat als mijn man zou omvallen? Dan redde ik het niet alleen”.
Een zwangerschap vol angst en hoop
De zwangerschap van Alieke verliep met de nodige stress. “We hebben een lange weg afgelegd voordat ik zwanger werd. Een miskraam, een medische diagnose, onzekerheid over mijn baarmoeder. Toen ik eindelijk zwanger was, zagen ze de zwangerschap eerst niet op de echo. Daarna leek het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en moest ik naar Amsterdam. Daar besloten ze het nog even aan te zien. Uiteindelijk groeide ze uit tot wie ze nu is. Maar de zwangerschap was vol spanning en angst. Dat neem je mee. En blijkbaar voelt een baby die onrust ook”.
Onrustige baby
Alieke zou haar dochtertje geen huilbaby willen noemen, maar een onrustige baby. “Ze dronk slecht, haar voedingen duurde eindeloos en na elke voeding huilde ze veel. Slapen in haar eigen bedje lukte niet dus hielden we haar in de draagzak, zelfs s ‘nachts”. Uiteindelijk kreeg Liv de diagnose Laryngomalacie. “De luchtpijp was nog te slap, waardoor ze moeilijk kon ademen, vooral tijdens het drinken en liggen. Dat verklaarde het slechte drinken, het vele huilen, de krampjes. Maar voor we daarachter waren, waren we al weken verder”.
Van familie, naar huisarts, naar ziekenhuis
Alieke en haar partner zochten eerst hulp bij familie. Een nachtje uit logeren, om bij te komen. Maar het was niet genoeg. Via het consultatiebureau kwamen ze bij de huisarts terecht. “De huisarts hoorde aan ons dat we erdoorheen zaten, maar gaf ons eerst nog adviezen zoals ‘probeer nog een zetpil’ of ‘rust wat extra uit’, maar dat ging niet. Dat stadium waren we al lang voorbij. We zaten al op het randje. Een week later zaten we weer bij haar. Toen zag ze het ook aan onze dochter. Haar onrust, het vele opboeren. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis”.
In het ziekenhuis kwam een onrustige babycoach erbij. Samen met een arts keken ze naar haar situatie. Ze hoorden de ademhalingsproblemen en dachten aan verborgen reflux. We probeerden Johannesbroodpitmeel en later ook andere voedingen, maar niets hielp echt. Uiteindelijk kwam BabythuisZorg pas na al deze stappen in beeld.
BabythuisZorg
In het begin voelde het inschakelen van BabythuisZorg als een drempel. Alieke vroeg zich af of ze wel in aanmerking kwamen voor hulp of hun situatie wel ‘erg genoeg’ was. “Zijn er geen andere gezinnen die het veel harder nodig hebben”, maar op een gegeven moment was de vermoeidheid zo groot, dat ze alle hulp met open armen ontving. BabythuisZorg medewerker Jantina bood niet alleen praktische ondersteuning, maar gaf ook mentale verlichting: “de wetenschap dat er hulp kwam, gaf meteen kracht en energie om de dag door te komen”.
Het keerpunt kwam toen er ook nachthulp werd ingeschakeld. Eén nacht per week volledig doorslapen maakte voor Alieke en haar partner een wereld van verschil. “In het begin was dat wennen, maar al snel werd het een waardevol rustpunt. Wij konden met oordoppen in slapen, terwijl beneden iemand zich op Liv concentreerde”. Hoewel ze nog steeds de nachten grotendeels zelf moesten doen, gaf de wetenschap dat er iemand was om te helpen veel verlichting. De praktische steun zorgde ervoor dat ze af en toe tijd voor zichzelf had, bijvoorbeeld om te wandelen en haar hoofd leeg te maken. “Het was fijn om even het huis uit te kunnen en meer te zijn dan alleen moeder van”.
De situatie werd langzaam beter, waardoor ze meer ontspanning en plezier begon te krijgen in het ouderschap. Het contact met baby Liv werd steeds beter. “Ze veranderde in een vrolijk, gezellig kind dat lekker brabbelt en speelt”.
Zorgeloos aan huis
Voor Alieke was een belangrijk aspect van de babythuiszorg dat de hulp in haar vertrouwde thuisomgeving plaatsvond, wat het makkelijker maakte om de zorg even los te laten. Tenslotte zegt ze dat BabythuisZorg, omdat het professioneel is en geen schuldgevoelens oproept, veel heeft bijgedragen aan meer rust, balans en plezier in haar gezin.
Deze eerlijke terugblik laat zien hoe belangrijk het is om hulp te durven vragen en aan te nemen. Soms is de grootste overwinning de bewustwording dat je het niet alleen hoeft te doen. En zoals Alieke zegt: dat geeft je een enorme opluchting en nieuwe energie om weer volop van je baby te genieten!
Alieke hoopt met het delen van haar verhaal andere gezinnen te helpen om de juiste zorg te vinden.
