Echte verhalen: Naomi ging onbevangen haar bevalling tegemoet. “Ik wist niet wat ik kon verwachten”.
Op 29 oktober is het dochtertje van Naomi en Jaïr geboren. Het eerste kindje van het stel kwam met het hele pakket aan hulpmiddelen ter wereld. Naomi; “De clichés zijn echt waar, zodra je je kindje in je armen hebt, ben je alle pijn vergeten”.
Verwachting en voorbereiding
Naomi haar zwangerschap verloopt voorspoedig tot week 30. Daarna krijgt ze last van bekkeninstabiliteit. Omdat Naomi niet mag tillen is haar werk in de kinderopvang niet meer mogelijk en zit ze vanaf week 31 van de zwangerschap thuis. “Dat vond ik wel pittig. Je hebt niets meer om handen en je kunt ook niet zoveel, dan duurt het verlof lang”. Alsnog genoot ze enorm van de laatste weken en de trapjes in haar buik. “Je weet dat de zwangerschap niet eeuwig duurt, ze komt er toch een keer uit”, lacht Naomi.
Ik zag helemaal niet op tegen de bevalling. Het loopt zoals het loopt. Ik vertrouwde op mijn lichaam, het geeft wel aan wat er moet gebeuren.
De start van de bevalling
“Ik wist niet wat ik kon verwachten en hoe weeën überhaupt zouden voelen. De verloskundige vertelde dat je het intuïtief wel weet. Toen ik elke 10 minuten iets voelde, wist ik inderdaad dat het zover was, dit was niet zoals gewone kramp”. Naomi koos voor een poliklinische bevalling. Je kiest er dan voor om in het ziekenhuis te bevallen zonder medische indicatie. “Ik had al 4,5 cm ontsluiting toen de verloskundige bij ons kwam, we konden dus meteen naar het ziekenhuis vertrekken”.
Van poliklinisch naar een medische bevalling
Bij 7 centimeter ontsluiting breekt de verloskundige de vliezen, dit kan de bevalling voorspoedige en de ontsluiting versnellen. De verloskundige let op de kleur van het vruchtwater, vaak is het helder. In helder vruchtwater kunnen witte vlokjes zitten of een klein beetje bloed, dat is normaal. Bij Naomi was het vruchtwater groen/bruin. Dit is een teken dat de baby in het vruchtwater heeft gepoept. Vanaf dat moment wordt de bevalling medisch en Naomi wordt overgedragen aan het ziekenhuis. “Dat was wel even jammer, maar het is wat het is”. Naomi kan de weeën goed opvangen in het warme bad dat voor haar klaar staat. “Ik had rug weeën, een warm bad is dan heerlijk voor de ontspanning van je spieren en om de weeën op te vangen, ik zou een bad echt iedereen aanraden!”
Op een gegeven moment voelt Naomi persdrang, ze beschrijft de persweeën als iets wat je niet kunt tegenhouden. Het dochtertje van Naomi blijft helaas in het geboortekanaal steken. “Bij het laatste stukje schoot ze elke keer terug en op een gegeven moment daalde ook haar hartslag. Dat was ook best wel even spannend. Ik zat nog in bad, was heel gefocust op haar hartslagje en op de weeën toen er ineens alarm afging. De hartslag van Senne-Mae bleef dalen, mijn bloeddruk ging omhoog en ik moest blijven persen. Opeens stond er een heel team om mij heen te schreeuwen; persen! Harder! Maar ik kon niet meer, ik was uitgeteld. Ik riep; ik doe mijn best, maar ik kan niet meer!” Het ziekenhuisteam besluit dat het kindje van Naomi en Jaïr gehaald moet worden. Naomi krijgt een knip en de vacuümpomp moest gebruikt worden. “Ik had echt de hole package. Ik scheurde uit tot een totaal ruptuur, maar ik ben blij dat het uiteindelijk niet een keizersnee is geworden, die optie was ook nog aanwezig”.
Het blijkt dat Naomi haar kindje met de elleboog naast het hoofdje lag, dit heeft het waarschijnlijk lastig gemaakt. “Het was een pittige ervaring, maar als je je kindje in je armen hebt, vergeet je de pijn ook weer een beetje”.
Weer naar huis
Het herstel was door de zware bevalling moeilijker dan verwacht. Door de totaal ruptuur moest Naomi na de bevalling geopereerd worden. “Het ziekenhuis dacht gelukkig heel goed mee. Ik heb Senne-Mae eerst een uur op mijn borst bij me gehad. Ze begon ook meteen naar de borst te zoeken dat was zo bijzonder. Uiteindelijk hebben ze besloten om me niet een roesje te geven, maar in plaats daarvan een ruggenprik. Zo kon ik sneller weer terug Senne-mae en Jaïr. Na de bevalling wil je niets liever dan bij je pasgeboren kindje zijn. Het was heel fijn dat het ziekenhuis hierin meedacht”.
Om de blaas van Naomi wat rust te geven wordt er een katheter ingebracht. “Dit was mentaal wel even een dingetje. Het ideaal beeld dat je hebt van een bevalling moet je dan wel even bijstellen. De nasleep vond ik bijna nog pittiger dan de bevalling”.
Thuis staat kraamverzorgende Jannieke voor haar klaar. “Vanmorgen zei ik nog tegen Jannieke dat het zo bijzonder is hoe zo’n kindje instinctief al heel veel weet. Dat de borstvoeding gewoon lukt is echt fijn. Het is heel mooi om te doen”.
De kracht van een moeder
Naast haar man Jaïr is ook de moeder van Naomi aanwezig bij de bevalling. “Ik heb een hele sterke band met mijn moeder, ik gunde haar die ervaring”. Ook voor haar man geeft dit veel steun in de kraamweek. “Ze hebben nu echt wat aan elkaar. Het is natuurlijk best wel heftig om te zien dat ze zo aan Senne-Mae hebben getrokken. Ze konden elkaar afwisselen tijdens de bevalling en kunnen nu hun ervaring delen”.
Terugkijken op een intense ervaring
Aan een volgende bevalling moet Naomi nog niet denken. Wel weet ze dat ze veel op dezelfde manier zou doen. “Gewoon lekker weer in bad en zien hoe het loopt. Een bevalling is zo onvoorspelbaar, maar je gaat er niet vanuit dat het zoals bij mij gaat lopen. De kracht van mijn lichaam en de adrenaline hebben mij verrast, je gaat gewoon door. Wat me heel erg hielp, is de wetenschap dat ik mijn dochtertje snel ging zien. Tijdens je zwangerschap kijk je zo enorm uit naar dat moment. Elke keer als ik nu naar haar kijk, wordt de pijn verzacht”. Met een glimlach vertelt ze dat de gevoelens van verantwoordelijkheid sterk zijn. “Emotioneel is het echt een rollercoaster. Als ze in je buik zit maak je je ook zorgen, maar nu heeft ze mij echt nodig. Ja, dat voel je wel. Dat verantwoordelijkheidsgevoel was er meteen”.